16 lipca, podłódzki Justynów, kościół p.w. Miłosierdzia Bożego, dochodzi 12-ta. W świątyni nie ma już miejsc, przed kościołem tłumy. Wszyscy czekają na Ciebie. Nagle rozlegają się syreny strażackie, słychać ryczące rumaki motocyklistów. Dobitne dźwięki bliżej, coraz bliżej.

Głowy zgromadzonych kierują się w stronę wejścia, w kościele przejmująca cisza. Wreszcie jesteś, ale wchodzisz jakoś inaczej niż dotąd, wyraźnie czuć Twoją obecność, tylko tego uśmiechu nie widać. Nikt nie kryje łez, kiedy strażacy, a za nimi młodzi ludzie w czarnych koszulkach z napisem „Kochaj życie” dostojnie idą środkiem kościoła. Twoi parafianie przywożą Cię tutaj, gdzie lubiłeś odpoczywać, ładować akumulatory, odwiedzać rodziców, brata, odprawiać msze święte. Jeszcze tydzień temu stałeś przy ołtarzu. W tę sobotę stoisz przed nim w asyście tych, którzy Cię kochali. Przyjechali nawet górale, jest brać motocyklowa, przyjaciele z różnych stron, koledzy kursowi, mnóstwo kapłanów, z którymi się znałeś, strażacy, Twoi ludzie z radia. Mszy świętej przewodniczy bp. Ireneusz Pękalski.

Homilię wygłasza ks. Wiesław Potakowski – przyjaciel z roku. To nie śmierć rozdziela ludzi, lecz brak miłości - jedyne to dla nas pocieszenie, że żyć będziesz nadal, bo nie sposób Cię zapomnieć. Ks. Wiesław przypomina poranek wielkanocny, spotkanie z aniołami, zmartwychwstanie. To już Twoja nowa rzeczywistość. I znów pojawia się symbol bram, o których tyle mówiłeś w Boże Ciało. Jedną z nich już przekroczyłeś, podążając na spotkanie do Domu Miłości.

„Nie ma ludzi niezastąpionych, ale Ciebie zastąpić nie będzie łatwo” - to słowa bpa I. Pękalskiego, które wypowiedział na cmentarzu. Trumna niesiona przez Twoich kolegów - księży, fala ludzi podążających za nią (ok. 3tys.) to najlepsze dowody na to. Na pożegnanie pomachałeś nam jeszcze z góry, przelatując szybowcem wśród chmur. Strażacy z Wadlewa i Justynowa oddali Ci hołd, jeszcze raz zawyły syreny, motocykliści zaryczeli na pożegnanie, posypały się białe róże od wadlewskiej młodzieży. Morze kwiatów, światełek i ludzkich łez. I dalej tak trudno pojąć, że Cię tu nie ma.

Ale jakoś trzeba wypełnić Twój testament i nadal kochać to życie, choć już trochę uboższe.

jke

* Relację fimową z pożegnania ks. Jarka mamy dzięki uprzejmości Jarosława Kosmatka (szef redakcji DziennikLodzki.pl).
Dziekujemy.  źródło ->>

GALERIA ZDJĘĆ